Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/1433

denuncjację bezimienną wprawdzie, ale tak dokładną że nie można wątpić o jej prawdziwości.
 — Denuncjacja! powtórzyła Luiza zdziwiona.
 — Denuncjacja! tak pani.
 — Jakto, denuncjacja przeciwko mnie?
 — Przeciwko pani.
 — I cóż mówi ta denuncjacja? zapytała Luiza blednąc mimowoli.
 — Mówi że w nocy z dnia 22 na 23 września roku przeszłego, zabrałaś pani do siebie adjutanta generała Championneta.
 — O! szepnęła Luiza czując pot występujący na jej czoło.
 — Że ten adjutant raniony przez Pasquala de Simone, za pomocą twoją zdołał uniknąć zemsty królowej, że był opatrywany przez wróżkę albańską nazwiskiem Nanno, że przez sześć tygodni był u pani ukryty, i wyszedł dopiero, przebrany za wieśniaka abruzyjskiego, aby się połączyć z generałem Championnet i przyjąć udział w bitwie pod Civitta-Castellana.
 — A więc panie, powiedziała Luiza, gdyby tak było w istocie, czyż byłoby zbrodnią przyjąć rannego i ocalić życie człowiekowi, i czyż trzeba się dowiadywać zanim się wyleje na jego rany balsam litościwego samarytanina, o jego nazwisko, ojczyznę lub zasady?
 — Nie pani, nie ma w tem zbrodni w oczach ludzkości; ale jest to zbrodnia w oczach stronnictw. Ale może rojaliści byliby ci przebaczyli, gdybyś następnie nie była obecną na wszystkich wieczorach