Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/170

Caramanico pierwszym ministrem i kochankiem królowej.
 Pierwszym staraniem Caramanico, gdy doszedł do władzy, było zapewnić swemu kochanemu San Felice niezawisłe stanowisko. W jego nieobecności, zrobił go z wyłączeniem ślubów, kawalerem Maltańskim, łaska do której mieli prawo wszyscy mogący się wylegitymować i nadał mu opactwo przynoszące dwa tysiące dukatów rocznie. Ten dochód połączony z tysiącem dukatów z jego własnego majątku, czynił kawalera San Felice, mającego upodobania uczonego, to jest bardzo skromne, człowiekiem stosunkowo równie bogatym, jak najmajętniejszy obywatel Neapolu.
 Dwaj młodzieńcy posunęli się w lata i stali się ludźmi; kochali się zawsze, ale zajęci jeden nauką, polityką drugi, bardzo rzadko się widywali.
 Około r. 1783, rozchodzące się wieści o bliskiej niełasce księcia Caramanico, zajmowały miasto i zaniepokoiły San Felice. Mówiono że Caramanico przeciążony pracą, jako pierwszy minister, a chcąc utworzyć znaczną marynarkę w Neapolu, który uważał zupełnie sprzecznie z królem, więcej jako potęgę morską niżeli lądową, odwołał się do wielkiego księcia Toskanii Leopolda, ażeby mu zechciał ustąpić, dla postawienia go na czele marynarki neapolitańskiej, z tytułem admirała, człowieka który okrył chwałą swe imię, w wyprawie przeciw Barbareskom.
 Człowiekiem tym był kawaler Jan Acton, pochodzenia irlandzkiego, urodzony we Francji.
 Ale zaledwie Acton za staraniem Caramanico,