Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/172

 — Mój przyjacielu, przychodzę cię pożegnać, może na zawsze.
 San Felice zadrżał i spojrzał prosto na niego; zdawało mu się że źle słyszał.
 Książę smutnie potrząsnął głową i z wyrazem najgłębszego znużenia odpowiedział:
 — Zmordowany jestem walką. Poznaję że mam do czynienia z mocniejszym od siebie; utraciłbym w niej może honor a niewątpliwie życie.
 — Ależ królowa Karolina? zapytał San Felice.
 — Królowa Karolina jest kobietą mój przyjacielu, tem samem słabą i zmienną. Ona teraz patrzy tylko oczami tego irlandzkiego intryganta, który obawiam się, doprowadzi Państwo do upadku. Niech tron upada! ale bezemnie. Nie chcę przyczyniać się do tej ruiny, wyjeżdżam.
 — Gdzie jedziesz? zapytał San Felice.
 — Przyjąłem posadę ambasadora w Londynie; jest to szlachetne wygnanie. Zabieram żonę i dzieci, których nie chcę wystawiać na niebezpieczeństwo osamotnienia; ale istnieje osoba, którą jestem zmuszony pozostawić w Neapolu, liczyłem że ty mnie przy niej zastąpisz.
 — Przy niej? powtórzył uczony z rodzajem niepokoju.
 — Uspokój się, powiedział książę, starając się uśmiechnąć; to nie kobieta a dziecko.
 San Felice odetchnął.
 — Tak, ciągnął książę, wpośród moich trosk, młoda kobieta pocieszała mnie. Anioł z nieba wró-