nocy, ale który w Neapolu kraju obyczajów lekkich i moralności wygodnej, służył do zwiększenia jego wziętości i uczynił przedmiotem zazdrości złotej młodzieży neapolitańskiej. Mówiono że był on jednym z kochanków chwilowych, na których faworyt minister Acton pozwalał królowej, z warunkiem, że on sam pozostanie kochankiem dożywotnim i że królowa będzie utrzymywała jego przepych, piękne konie, liczną służbę, bo majątek jego nie wystarczał na te wydatki. Ale mówiono także, że tak jak on protegowany, książę mógł dojść do wszystkiego.
Pewnego dnia, nie wiedząc jak się dostać do San Felice, książę Rocca Romana przedstawił się ze strony następcy tronu Franciszka, którego był masztalerzem Przynosił on dyplom na bibljotekarza Jego Wysokości, rodzaj synekury ofiarowanej przez księcia prawdziwym zasługom San Felice.
San Felice odmówił, uznając się niezdolnym, nie do piastowania urzędu bibljotekarza, ale do zastosowania się do obowiązków etykiety nieuniknionej przy posadzie dworskiej. Nazajutrz powóz księcia zatrzymał się przed drzwiami domu Palmowego. Książe sam przybywał ponowić ofiarę wielkiego koniuszego.
Nie sposób było odrzucić tak wielkiego zaszczytu, ofiarowanego przez przyszłego dziedzica królestwa San Felice postawił tylko chwilowe trudności i prosił, aby jego wysokość chciał mu udzielić sześciu miesięcy zwłoki. Po tych sześciu miesiącach Luiza będzie albo jego żoną, albo żoną innego, jeżeli będzie żoną innego on będzie potrzebował roz-
Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/220
Ta strona została przepisana.