Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/283

 — Nakoniec załatwiliśmy się.
 — I siłą odebraliście mu papiery?
 — O nie! dobrowolnie, już nie żył.
 — A! rzekła królowa z lekkiem drżeniem. Więc musieliście go zabić?
 — Nieinaczej, chociaż jakem Simon, żal mi go było Zrobiłem to jedynie dla przysłużenia się Waszej Królewskiej Mości.
 — Jakto, ty żałowałeś zabić Francuza. Nie sądziłam iż masz serce tak czułe dla żołnierzy rzeczypospolitej.
 — To nie był Francuz, odpowiedział zbir potrząsając głową.
 — Co ty pleciesz?
 — Nigdy Francuz nie mówił tak językiem gminu neapolitańskiego jak ten nieborak.
 — Hola! — zawołała królowa, — spodziewam się że się nie omyliłeś. Dokładnie określiłam ci Francuza przybywającego konno z Kapui do Puzzoles.
 — To ten sam pani i w barce z Puzzoles do pałacu królowej Joanny.
 — Adjutant jenerała Championnet’a.
 — O! z nim to samym mieliśmy do czynienia. Zresztą sam powiedział kim był.
 — Jakto, mówiłeś z nim?
 — Naturalnie. Słysząc go tak biegle mówiącym po neapolitańsku, lękałem się pomyłki, i zapytałem czy to naprawdę jego miałem zabić.
 — Głupiec!
 — Nie taki głupiec, ponieważ odpowiedział mi: tak.
 — Odpowiedział ci, tak?