Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/298

 Tymczasem doktór wyjął z pomiędzy swoich narzędzi srebrną sondę i zbliżył się do rannego.
 — A teraz! trzeba być mężczyzną, mój kochany.
 — Będziesz pan sondować moją ranę?
 — Potrzeba tego, żeby wiedzieć co dalej robić.
 — Czy wolno kląć?
 — Tak, tylko że patrzą na ciebie i słuchają cię. Jeżeli będziesz za nadto krzyczał, powiedzą żeś delikatny; a jeżeli będziesz bardzo klął, powiedzą żeś bezbożny.
 — Doktorze, mówiłeś o jakimś napoju. Z chęcią wypiłbym go z łyżkę przed operacją.
 Dziecię wbiegło zadyszane, trzymając buteleczkę w ręku.
 — Matko, powiedziało, zostało sześć sztuk dla mnie.
 Cirillo wziął z jego rąk flaszeczkę.
 — Łyżki, zawołał.
 Podano mu łyżkę, nalał ją pełną i podał rannemu.
 — Otóż, rzekł tenże po chwili, teraz czuję się lepiej.
 — Właśnie dla tego dałem ci to. A teraz, zapytał poważnie, czy gotów jesteś?
 — Tak doktorze, postaram się nie przynieść ci wstydu.
 Doktór powoli ale pewną ręką zapuścił sondę w ranę. W miarę jak instrument zagłębiał się w ranie, twarz pacjenta wykrzywiała się boleśnie, ale nie wydał żadnej skargi. Cierpienie i odwaga były tak widoczne, że w chwili kiedy doktór wyjął sondę