Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/328

 — I ty Parisi?
 — Tak Najjaśniejszy Panie.
 Potem odwracając się do kardynała trzymającego się przez cały czas posiedzenia na uboczu.
 — A ty Ruffo zapytał.
 Kardynał milczał.
 Mack uznanie wszystkich, przyjmował z uśmiechem, spojrzał więc zadziwiony na tego sługę kościoła, nie spieszącego uznawać tak jak inni.
 — Może, powiedziała królowa, pan kardynał lepszy plan przygotował?
 — Nie, Najjaśniejsza Pani, odrzekł kardynał niezmięszany, bo nie wiedziałem że wojna jest tak nagląca, zresztą nikt o moje zdanie nie pytał.
 — Jeżeli Wasza Eminencja, powiedział Mack drwiąco, ma co do zarzucenia memu planowi, słucham tych zarzutów.
 — Nie odważyłbym się objawić moich opinii bez pozwolenia Waszej Ekscellencji, odrzekł nadzwyczaj grzecznie Ruffo; ale ponieważ Wasza Ekscellencja upoważnia mnie...
 — Oh! mów, mów, Eminencjo, powiedział Mack śmiejąc się.
 — Jeżeli dobrze zrozumiałem kombinacje Waszej Ekscellencji, powiedział Ruffo, oto cel jaki sobie zakłada w planie wojennym, jaki raczyła nam przedstawić.
 — Zobaczmy mój cel, powiedział Mack, sądząc że on teraz znalazł kogoś do przedrwiwania.
 — Tak, zobaczmy, rzekł Ferdynand przyznając