Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/383

że Cirillo zatrzymał młodą kobietę i postawił na miejscu gdzie ją mógł widzieć ranny.
 — Wziął cię za anioła śmierci, powiedział Cirillo, przekonaj go że się pomylił, że ty jesteś właśnie aniołem życia.
 Luiza westchnęła, przycisnęła ręką serce, zapewne aby powstrzymać jego gwałtowne uderzenia i nie mając siły opierania się, zbliżyła do rannego.
 Oczy obojga pięknych młodych ludzi spotkały się z sobą i już się więcej nie rozłączyły.
 — Czy nie domyślasz się kto mógł być twoi zabójcy? zapytał Cirillo.
 — Znam ich, żywo odezwała się Luiza, i mówiłam ci już o nich: byli to ludzie królowej.
 Według zalecenia Cirilla, aby Luiza zań odpowiadała, Salvato zrobił tylko znak potakujący.
 — I nie domyślasz się w jakim celu chciano cię zamordować?
 — Powiedzieli mi to sami, odrzekł Salvato, w celu odebrania mi papierów.
 — A gdzież były te papiery?
 — W kieszeni opończy pożyczonej mi przez Nicolina.
 — I te papiery?
 — W chwili zemdlenia, sądzę iż czułem jak mi je zabierano.
 — Upoważniasz mię do przeszukania twego ubrania?
 Ranny poruszył głową, ale Luiza przerwała
 — Jeżeli pan chcesz dam mu je, powiedziała, ale to będzie bezużyteczne, kieszenie są puste.