Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/384

 A że Cirillo patrzył na nią pytająco zkąd to mogła wiedzieć?
 — Naszym pierwszem staraniem było, odparła Luiza na to nieme zapytanie, starać się dowiedzieć kim był ranny. Gdyby był miał matkę albo siostrę w Neapolu, moją pierwszą powinnością byłoby, nawet z narażeniem siebie, uwiadomić je o tem co zaszło. Nic nie znalazłyśmy Nino, wszak prawda?
 — Zupełnie nic, pani.
 — A jakie były papiery które w tej chwili są już w ręku naszych wrogów czy przypominasz sobie to Salvato?
 — Był tylko list generała Championneta, polecający ambasadorowi francuzkiemu utrzymanie dobrych stosunków między dwoma Państwami, ponieważ nie jest przygotowanym do prowadzenia wojny.
 — Czy wspominał co w tym liście o patrjotach mających z nim stosunki?
 — Tak, mówił aby ich uspokoić.
 — Wymieniał ich nazwiska?
 — Nie.
 — Jesteś tego pewnym?
 — Tak.
 Zmordowany wysiłkiem jaki uczynił aby na wszystkie pytania Cirilla odpowiedzieć, ranny zbladł i zamknął oczy.
 Luiza krzyknęła, sądząc że zemdlał.
 Na ten krzyk, Salvato otworzył oczy z uśmiechem — czy on miał wdzięczność, czy też miłość oznaczać
 — To nic, pani, to nic, powiedział.