Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/388

sobą swego osła i schodzącego długą drogą prowadzącą do świętego pomnika na ulicy Infrascata, brata kwestarza, mającego klasztor zaopatrywać w żywność.
 Te dwie osobistości dwu i czteronożna, mające odgrywać rolę w naszem opowiadaniu, zasługują na szczegółowy opis.
 Zakonnik noszący ciemno-brązową suknię kapucynów z kapturem spadającym na plecy, według reguły był boso, tylko w sandałach ze sprzączkami drewnianemi, przy trzy manę mi na podbiciu dwoma żółtemi rzemykami; jedną stroną zbijały bruk, drugą zaś piętę zakonnika. Głowa ogolona, z wyjątkiem wązkiego paska pozostawionych włosów, przedstawiającego koronę cierniową Chrystusa; w pasie przepasany tym cudownym sznurkiem św. Franciszka, tak bardzo wpływającym na szacunek wiernych, którego trzy węzły symboliczne przedstawiają trojakie śluby tych zakonników wyrzekających się świata; to jest: ślub ubóstwa, ślub czystości i ślub posłuszeństwa.
 Fra Pacifico — znaczy brat cierpliwy, takie było imię kwestarza którego wprowadzamy na scenę, a który przyodziewając sukienkę św. Franciszka, wybrał sobie imię będące w najwyższej sprzeczności z jego charakterem.
 Brat Pacifico był człowiekiem prawie czterdziestoletnim, pięć stóp i ośm cali wysokim, z ramionami muskularnemi, wielkiemi rękami, piersią Herkulesa, z nogami silnemi. Miał gęstą czarną brodę, nos prosty i rozdęty, zęby podobne do kleszczy z kości słoniowej, płeć ciemną. Oczy, których straszny wyraz