może się poszczycić zbiorem całkowitym, począwszy od pierwszego tomu ogłoszonego w roku 1572, do którego przywiązane jest imię Elzevirsa, noszący tytuł Euchopii historiae Romance, lib. X. aż do Pustelnika francuskiego, wydanego u Ludwika i Daniela w 1655 roku, Pokazywał jednakże z dumą amatorom ten zbiór prawie jedyny, gdzie można było widzieć z kolei, służące za winietę, to anioła trzymającego w jednem ręku książkę, w drugiem kosę; wiąz po którym się pięła winna latorośl z dewizą: Non solus; Minerwę i drzewo oliwne z napisem: Ne extra oleas, klejnot szlachecki w kształcie głowy bawołu, który Elzevirowie przyjęli w roku 1628; zastąpiła go następnie syrena w roku 1634; wreszcie podstawa do lampy w kształcie głowy Meduzy i girlandy z róż miesięcznych, nakoniec dwa berła skrzyżowane na tarczy, stanowiące ostatnią winietę. Wreszcie te wyborowe edycje, odznaczały się wielkością i szerokością marginesów z których niektóre dochodziły od 15 do 18 linji.
Co do autografów był to zbiór bogaty, jakim prócz księcia de la Torre nikt pochlubić się nie mógł. Rozpoczynały go pieczęcie Tankreda, Hantevilla, następnie królów, książąt, vice-królów, którzy panowali w Neapolu, a kończyły się na podpisach własnoręcznych Ferdynanda i Karoliny, obecnie panujących.
Dziwna rzecz! ta głęboka miłość zbiorów rzeczy starożytnych, której odznaczającym symptomem jest po większej części obojętność na wszystkie uczucia ludzkie, nie wywierała żadnego szkodliwego
Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/424
Ta strona została przepisana.
