Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/462

 — Ale tak — na Boga, odrzekł Giansimone.
 — A więc!... jeżeli jesteśmy uczciwymi ludźmi, powtarzam raz jeszcze, zrobiliśmy więc umowę, umowę która opiewa, że ja powinienem ci służyć jako czeladnik, a ty ze swojej strony powinieneś mnie uczyć swojego rzemiosła i abym ci tylko nie dał powodu do niezadowolenia, nie masz prawa wypędzać mnie od siebie.
 — Tak, ale jeżeli mi dasz powód do niezadowolenia? A co!
 — Czy dałem ci jaki powód?
 — Dajesz mi na każdym kroku.
 — Jaki?
 — Jaki, jaki!
 — Dopomogę twej pamięci... Czy jestem próżniakiem?
 — Nie mogę tego powiedzieć.
 — Czy jestem zawadjakiem?
 — Nie.
 — Pijakiem?
 — O nie... pijesz tylko wodę.
 — Czy jestem rozpustnikiem.
 — Tego by tylko brakowało biedaku.
 — A więc, jeżeli nie jestem ni rozpustnikiem, ni pijakiem, ni zawadjakiem, ni próżniakiem, jakiż więc mógłbym ci dać powód do niezadowolnienia.
 — Nie ma pomiędzy nami zgodności humoru.
 — Zgodności humoru, odrzekł Michał, otóż po raz pierwszy nie zgadzamy się z sobą, powiedz mi więc jakież są ułomności mego charakteru, a będę się starał wykorzenić je.