Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/470

 — To jego słowa?
 — Nie zmieniłem jednej sylaby.
 — Masz słuszność, rzekł Michał Pezza po chwili milczenia, a przekonawszy się że ma nóż w kieszeni, dodał: potrzebuję rozerwać się trochę, pójdźmy grać w kule.
 I wyszedł z Geatanem.
 Obadwaj towarzysze szli krokiem szybkim, miarowym, długą ulicą prowadzącą do Fondi, potem skierowali się w stronę morza, ku alei platanów, która służyła za przechadzkę rozsądnym mieszkańcom Itrii i za miejsce zabaw dla dzieci i młodych ludzi. Dwadzieścia grup rozmaitych grały w różne gry, ale szczególniej w grę, która na tem zależy, aby trafić o ile można najbliżej celu dużemi kulami, cel ten przedstawia kulę malutką.
 Michał i Gaetano, zbliżyli się do kilku grup, nie zwróciwszy w pierwszej chwili uwagi, na tę do której Michał należał; wreszcie spostrzegli czeladnika kołodziejskiego w pośrodku grupy, znajdującej się najdalej od alei służącej do przechadzki. Michał skierował się prosto w stronę swego rywala.
 Peppino w tej chwili pochylony rozmyślał nad rzutem który miał uczynić, nagle podniósł głowę i spotrzegł Michała.
 — A to ty Michale, zawołał drgnąwszy mimowoli, pod ognistem spojrzeniem rywala.
 — Jak widzisz, czy cię moja obecność zadziwia?
 — Zdaje mi się że nigdy nie grałeś w kule?
 — Tak jest nie gram nigdy.
 — Cóż więc tu robisz?