Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/475

śnicy jak dwa dęby uderzone piorunem, stracili równowagę i runęli na ziemię. Pezza zebrał wszystkie siły których nic nie osłabiło dotąd i silnem pchnięciem którego Peppino ani się mógł spodziewać ze strony tak wątłego wroga, zwalił go z nóg i przycisnął go całym ciężarem swego ciała.
 Zanim widzowie przyszli do siebie z zadziwienia, Peppino leżał na ziemi, Pezza trzymał mu nóż na gardle, a kolanem przyciskał piersi.
 Pezza zgrzytał zębami z radości.
 — Panowie, zawołał, wszak wszystko odbyło się sposobem uczciwym.
 — Uczciwie i z obustronną zgodą, odpowiedzieli widzowie.
 — Czy życie Peppina jest w mojem ręku?
 — Tak jest.
 — Czy przyznajesz to Peppino? spytał Pezza, dotykając ostrzem noża gardła Peppina.
 — Zabij mnie! masz do tego prawo, szepnął ochrypłym głosem Peppino.
 — Czybyś mnie zabił gdybyś mnie miał tak w swej mocy.
 — Tak, lecz nie dałbym konać ci powoli.
 — A więc przyznajesz że życie twoje jest w mojem ręku.
 — Przyznaję.
 — Do mnie należy.
 — Tak.
 Pezza nachylił się nad nim i rzekł cichym głosem.
 — A więc — oddaję ci to życie, raczej pożyczam,