Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/516

powstający w przedpokoju zwrócił jego uwagę; w tejże chwili drzwi się otworzyły i żołnierz stojący na straży oznajmił; że jakiś wieśniak chce koniecznie mówić z generałem.
 W tejże chwili, głos obcy pragnąc przekrzyczeć żołnierza, zawołał z całej siły:
 — To ja generale, ja Hektor Caraffa, przynoszę ci wiadomość od Salvaty.
 — Wpuść go, wpuść, krzyknął Championnet. Jużem się chciał o ciebie pytać obywatela Garata. Chodź Hectorze, chodź, oczekuję cię całem sercem.
 Hrabia de Ruvo wpadł do sali i rzucił się na szyję generałowi.
 — Ach! mój generale, mój kochany generale zawołał, jakże się cieszę że cię widzę.
 — Mówiłeś o Salvacie — Hectorze? Jakież wieści przynosisz o nim?
 — Dobre i złe zarazem; dobre, gdyż miał już zginąć a ocalał, złe, gdyż podczas jego zemdlenia ukradziono mu list, który mu dałeś do obywatela Garata.
 — Dałeś mu list do mnie generale, spytał Garat.
 Hector odwrócił się.
 — Ach! to ty panie jesteś ambasadorem Rzeczypospolitej, spytał się Garata.
 Garat skinął głową.
 — Złe wieści, złe wieści, szeptał Championnet.
 — Z jakiego powodu, wytłumacz mi generale, spytał ambasador.
 — Ależ mój ambasadorze nie jesteśmy w stanie stanąć do boju, właśnie pisałem ci o tem, wspomi-