Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/524

Neapolu ciekawem, zwraca się na wybrzeże Margelliny, spostrzegamy naszego starego przyjaciela Michała, przezwanego głupcem, ale który ostrzegamy czytelników nie ma nic wspólnego z Michałem Pezza; ten ostatni jak wiemy uciekł w góry po zabiciu Peppina. Nasz Michał zamiast udać się za innemi na wybrzeże, zatrzymuje się przed małą furtką ogrodu, tak dobrze znanego czytelnikom. W prawdzie w furtce ogrodu stoi oparta o mur, z oczyma zapatrzonymi w błękit nieba, a raczej skupiona sama w sobie, młoda dziewczyna, której podrzędne stanowisko nie pozwoliło nam aż dotąd zwrócić na nią baczniejszej uwagi.
 Jest to Giovanna, raczej Giovannina, pokojówka Luizzy San Felice, częściej zwana Niną przez skrócenie.
 Przedstawia ona typ mogący się trafić tylko u włościan z okolic Neapolu; rodzaj mieszańca którego nie tak łatwo znaleść można pod gorącem nawet niebem południa.
 Jest to dziewczyna mająca około lat dwudziestu, średniego wzrostu, raczej wysoka, jednakże szczupła, cienka w pasie; ciągła styczność z kobietą wielkiego świata, wpoiła w nią miłość porządku i czystości tak rzadkich w tej klasie ludu do którego należy; jej włosy bogate i starannie uczesane, ułożone w warkocz związany wstążką błękitną, wpadają w kolor jasno rudy, podobny do płomienia unoszącego się nad skroniami złych duchów; płeć ma białą jak mleko, posianą piegami, które stara się zatrzeć kosmetykami swej pani; oczy jej koloru