Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/533

 Luiza stanęła na środku pokoju.
 — O! zawołał, wróciłaś przecież. Jakże się lękałem ażeby znów podobna przeszkoda jak wczoraj, nie zatrzymała cię dłużej. Ale dzięki Bogu, dziś przyszłaś do mnie znów o zwykłej godzinie.
 — Tak jest, przyjść mogłam dzięki poczciwej Ninie, która dobrowolnie czatuje we drzwiach. Jakże przepędziłeś noc dzisiejszą?
 — Doskonale! tylko... powiedz mi...
 Salvato ujął obiedwie ręce młodej kobiety, stojącej przy jego łóżku i uniósłszy się lekko, pochylił się ku niej i spojrzał w oczy.
 Luiza nie domyślając się nawet o co miał ją pytać, patrzyła na niego zdziwiona. W spojrzeniu jednak młodego człowieka nie było nic takiego, coby ją zmusiło spuścić oczy, w spojrzeniu tem był tylko wyraz niewysłowionej tkliwości, raczej coś badawczego jak namiętnego.
 — Cóż chcesz abym ci powiedziała, spytała słodko młoda kobieta.
 — Wyszłaś wczoraj z mego pokoju o drugiej z rana?
 — Tak jest.
 — Czy wróciłaś potem?
 — Nie.
 — Nie? powiadasz że nie?
 — Raz jeszcze powiadam ci: nie.
 — A więc, mówił młody człowiek sam do siebie... to była ona!
 — Kto taki? spytała Luiza zdziwiona.
 — Moja matka! odpowiedział młody człowiek, a