Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/562

 — Mój przyjacielu, rzekła San Felice do rannego, jest to młody człowiek, który w tej właśnie nocy, kiedy cię ledwo nie zamordowano, dopomógł mi, przyjść ci z pomocą.
 — O! poznaję go, rzeki Salvato uśmiechając się; on to właśnie rwał zioła, które owa kobieta przykładała mi na ranę.
 — Już tu raz był, chciał cię odwiedzić, gdyż podobnie jak nas wszystkich, obchodzisz go bardzo, ale go nie wpuszczono do ciebie.
 — Ale wcale nie gniewam się o to, rzeki Michał, wcale nie jestem obraźliwy.
 Salvato uśmiechnął się i podał mu rękę.
 Michał ujął rękę podaną, przytrzymał uważnie.
 — Patrz siostrzyczko, rzeki, powiedzieć by można, że to jest ręka kobiety, ale kiedy pomyślę: że ta mała rączka wymierzyła sławny cios Becajowi, bo w istocie, zadałeś mu Signiore potężny raz szablą...
 Salvato uśmiechnął się.
 — Czego szukasz? spytała Luiza.
 — Kiedym już widział rękę, która potężny ów cios zadała, chciałbym obejrzyć tę piękną szablę.
 — Potrzeba ci będzie takiej szabli, kiedy zostaniesz pułkownikiem, czy nie prawda Michale? rzekła Luiza śmiejąc się.
 — Pan Michał będzie pułkownikiem? zapytał Salvato.
 — O! to mnie nie ominie teraz, odpowiedział Lazaron.
 — Dla czego? spytała Luiza.
 — Ponieważ wszystko to co ci Nanno przepo-