Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/563

wiedziała już się spełniło. a więc jej dla mnie przepowiednia spełni się zapewne.
 — Michale! zawołała młoda kobieta.
 — Alboż ci nie przepowiedziała, że piękny młodzian przybywający z Pausilippy będzie narażony na wielkie niebezpieczeństwo, że ścigać go będzie 6 ludzi i że lepiej byłoby, aby tych sześciu ludzi, zamordowało go, gdyż ty go pokochasz, a ta miłość śmierć ci przyniesie.
 — Michale! Michale! zawołała młoda kobieta, odsuwając fotel od łóżka, a tymczasem Giovannino wysunęła twarz bladą z za firanek okna.
 Ranny spojrzał uważnie na Michała i Luizę.
 — Jakto zapytał tej ostatniej, powiedziano ci że stanę się powodem twej śmierci.
 — Ni mniej, ni więcej! rzekł Michał.
 — I, nie wiedząc kim jestem, nie mogąc mieć dla mnie tem samem najmniejszej sympatji, postanowiłaś jednakże ocalić mnie?
 — Tak jest! rzekł Michał, odpowiadając za Luizę — kiedy usłyszała wystrzały pistoletów, szczęk szabel kiedy ujrzała mnie, mężczyznę, który się niczego nie lęka, nie śmiejącego spieszyć ci na pomoc, gdyż miałeś do czynienia ze zbirami królowej, zawołała: Ja więc muszę go ocalić! I rzuciła się w ogród. Gdybyś ją mógł widzieć Ekscelencjo! nie biegła, ale leciała.
 — O Michale! Michale!
 — Czyż me uczyniłaś tak i nie powiedziałaś tego siostrzyczko?