Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/574

biegła do niego, a wiedząc, że wbrew zwyczajowi przy jej zbliżeniu nie otwiera oczów:
 — Czy spisz mój przyjacielu, zapytała po francuzku, albo, ciągnęła dalej głosem niepokoju, zemdlałeś może?
 — Nie śpię i nie zemdlałem; uspokój się pani, powiedział Salvato, otwierając oczy, ale nie patrząc na Luizę.
 — Pani! powtórzyła zdziwiona Luiza, pani!
 — Tylko cierpię, mówił dalej młodzieniec.
 — Cóż cię boli?
 — Moja rana.
 — Zwodzisz mnie, przyjacielu! O! dobrze badałam wyraz twej twarzy w czasie trzydniowego niebezpieczeństwa! Nie! ciebie nie rana boli, ty cierpisz moralnie.
 Salvato potrząsł głową.
 — Powiedz mi zaraz, jaka to boleść? zawołała Luiza; chcę tego!
 — Chcesz tego? spytał Salvato. To ty chcesz tego, pojmujesz?
 — Tak, mam do tego prawo; czyż doktór nie powiedział, że mam ci oszczędzać wszelkich wzruszeń?
 — A więc! ponieważ chcesz tego, mówił Salvato, patrząc prosto na młodą kobietę, jestem zazdrosny.
 — Zazdrosny! o kogóż, mój Boże?
 — O ciebie!
 — O mnie! wykrzyknęła, nie myśląc — tą razą wcale o gniewie; dla czego? jak? z jakiego powodu? Aby być zazdrosnym, potrzeba mieć przyczynę.
 — Co to znaczy, że wychodząc z tego pokoju