Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/594

 — Tak, jest ich siedm.
 — Wolnoż mi zapytać, które to?
 — Księżna de Caviati, nosząca imię Emilji, księżna de San Manco, Eleonora, markiza San Clemente, Elena, księżna de Termoli, Elżbieta, księżna de Tursi, Eliza, markiza d’Allavilla, Eufrozja, i hrabina Policastro, Eugenja. Nie rachuję lady Hamilton, noszącej imię Emma; ona nie należałaby do podobnej oprawy. Widzisz więc pan, że mamy siedm osób skompromitowanych.
 — Tak, odparł Acton śmiejąc się, ale z tych siedmiu osób, dwie nie są już w wieku odpowiednim do podpisywania listów jedną literą.
 — To prawda. Pozostaje więc pięć. Cóż dalej?
 — Dalej, rzecz bardzo prosta i dziwię się nawet, że Wasza Królewska Mość raczy jeszcze słuchać dalszego ciągu mego planu.
 — Cóż chcesz kochany Actonie, są dnie, że czuję się prawdziwie głupią; zdaje mi się, że jestem właśnie teraz pod wpływem tego napadu.
 — Wasza Królewska Mość widzę, chętnie powiedziałaby mi komplement, jaki powiedziała samej sobie.
 — Tak, bo niecierpliwisz mnie swojemi omówieniami.
 — Niestety Pani! nie nadaremnie jest się dyplomatą.
 — Kończmy!
 — Koniec będzie w dwóch słowach.
 — Powiedz więc te dwa słowa! rzekła zniecierpliwiona królowa.