Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/596

 — Więc zapytywałem sam siebie, do kogo po rozmowie z kardynałem Ruffo, król mógł wysyłać kurjera i doszedłem do przekonania, że chyba do swego siostrzeńca cesarza Austrjackiego.
 — I król zrobiłby to, nie uprzedziwszy mnie?
 — Nie król, lecz kardynał, odparł Acton.
 — Oh! oh! powiedziała królowa brwi marszcząc, nie jestem Anną Austriacką, a kardynał Ruffo, nie jest kardynałem Richelieu, niech się strzeże!
 — Pomyślałem, że sprawa jest ważna.
 — Czy jesteś pewnym, że Ferrari pojechał do Wiednia.
 — Miałem w tej mierze niejakie wątpliwości, ale zostały one wkrótce rozproszone, wysłałem w drogę Toma, aby się dowiedział, czy Ferrari wziął pocztę.
 — I cóż?
 — Wziął ją w Caponi, gdzie pozostawił swego konia, mówiąc poczthalterowi, aby miał o nim staranie, bo to koń ze stajni królewskiej i że powracając, zabiorze go, to jest w nocy 3. października albo rano 4go.
 — Jedenaście do dwunastu dni.
 — Właśnie tyle czasu, ile potrzeba, aby pojechać i powrócić z Wiednia.
 — I wskutek tych wszystkich odkryć, co postanowiłeś?
 — Naprzód uwiadomić Waszą Królewską Mość, potem, zdaje mi się, że dla naszych planów wojennych, bo Wasza Królewska Mość wciąż myśli o wojnie...
 — Zawsze. Przygotowuje się koalicja dla wypę-