Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/612

 Po nim przystąpiła królowa i wszyscy otoczyli udaną Juliettę.
 Nigdy czarodziejstwo sztuki nie było doprowadzone do tego stopnia, nie przewyższyło go. Chociaż wyrażone w obcym języku, żadne z uczuć, wstrząsających serce kochanki Romea nie przeszło nie widzianem przed oczyma widzów; boleść, kiedy po odejściu matki i mamki, zostaje samą z groźbą że zostanie żoną hrabiego Parysa; powątpiewanie kiedy przyglądając się napojowi, obawia się, czy to nie trucizna; postanowienie, kiedy biorąc sztylet decyduje uciec się do żelaza, to jest do śmierci, w ostateczności w jakiej się znajduje; strapienie, kiedy lęka się być zapomniana żywą w grobie swojej familii i zmuszoną przez widma do ich bezbożnego tańca; nakoniec jej przerażenie kiedy jej się zdaje, iż widzi Tybalda, wczoraj pochowanego, jak podnosi się skrwawiony, aby uderzyć Romea — wszystkie te różnorodne wrażenia oddała z takim talentem, z taką prawdą, że przelała je w dusze obecnych, dla których dzięki czarodziejstwu, złudzenie stało się rzeczywistością.
 Wrażenia obudzone widokiem, o którym szlachetne towarzystwo zupełnie obce tajemnicom poezji północy, nie miało nawet wyobrażenia, potrzebowało czasu, aby się umysły uspokoiły.
 Po milczeniu zdumienia, nastąpiły oklaski zapału, potem pochwały i grzeczności, tak pochlebiające miłości własnej artystów. Emma urodzona aby błyszczeć na scenie artystycznej, a losem rzucona na scenę polityczną, przy każdej sposobności sta-