Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/619

 — Przynajmniej nie o tyle, żeby sobie mógł zdać sprawę z tego, co się koło niego dzieje.
 — Ale, mówiła królowa, nie widzę wcale jego torby.
 — Ponieważ jest to zaufany króla, powiedział Acton, król nie używa z nim zwykłych ostrożności, i jeżeli idzie o prostą depeszę, odnosi ją i przynosi odpowiedź w skórzanej kieszeni, umieszczonej wewnątrz kamizelki.
 — Zobaczymy, powiedziała królowa, bez najmniejszego wahania.
 Acton rozpiął kamizelkę, poszukał w skórzanej kieszeni i wyjął z niej list zapieczętowany pieczęcią osobistą cesarza Austrjackiego, to jest, jak to powiedział Acton, głową Marka-Aureljusza.
 — Wszystko idzie dobrze, rzekł.
 Królowa chciała wziąść z rąk jego list dla rozpieczętowania.
 — Oh! nie, nie, powiedział Acton, nie tak.
 I biorąc list ku sobie, trzymał go w pewnej odległości nad świecą, powoli pieczęć zmiękła i jeden z czterech rogów się podniósł.
 Królowa przesunęła ręką po czole.
 — Co my tam przeczytamy? powiedziała.
 Acton wyjął list z koperty i kłaniając się, podał go królowej. Królowa otworzyła go i głośno czytała.

Zamek Schonbrunn, 28 września 1798 r.

„Najdostojniejszy bracie, kuzynie, wuju i sprzymierzeńcze!

„Odpisuję Waszej Królewskiej Mości własnoręcznie, tak jak do mnie napisałeś!