Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/645

 — Będziesz ty cicho bydlę! zawołał Ferdynand, uderzając nogą.
 Ferrari opuścił rękę.
 — Najjaśniejszy Panie, powiedział Ruffo, czyż nie pozwolisz, aby dwaj przyjaciele, pożegnawszy się przy odjeździe, powitali się za powrotem?
 I myśląc że Jowisz zastąpi kurjerowi wodę i sole, skorzystał z chwili, kiedy król był zajęty rozpieczętowaniem i czytaniem depeszy; drzwi od sypialni Jowiszowi otworzył.
 Pies, jak gdyby odgadując, że łaskę tę zawdzięcza roztargnieniu swego pana, wsunął się, czołgając, obszedł jak najdalej króla Ferdynanda, stanął za krzesłem Ferrarego i umieścił pieszczotliwie głowę między udem i ręką swego ojca karmiciela.
 — Kardynale, powiedział król, kochany kardynale!
 — Jestem, Najjaśniejszy panie.
 — Czytajże!
 Podczas, kiedy kardynał czytał list, król zapytał kurjera:
 — Czy cesarz sam pisał ten list?
 — Niewiem Najjaśniejszy Panie, ale sam mi go oddał.
 — I ponieważ sam ci go oddał, nikt więc tego listu nie widział?
 — Mogę na to przysiądz, Najjaśniejszy Panie.
 — I nie opuścił cię ani na chwilę?
 — Był w mojej kieszeni, kiedy zemdlałem, skoro przyszedłem do siebie, tam go znalazłem.
 — Więc ty zemdlałeś?
 — To nie moja wina, najjaśniejszy Panie, upadek był zbyt gwałtowny.