Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/648

 — A ty głupcze co tu robisz? zapytał król kamerdynera, stojącego w progu.
 — Najjaśniejszy Panie, odrzekł ten ze drżeniem. Jego Ekscelencja Sir Williams Hamilton, ambasador Anglii, czy Wasza Królewska Mość raczy go przyjąć?
 — Rozumie się I wiesz, że go zawsze przyjmuję.
 Kamerdyner wyszedł.
 — Czy mam się oddalić Najjaśniejszy Panie? zapytał kardynał.
 — Nie, przeciwnie, zostań Eminencjo, uroczystość z jaką żądają odemnie posłuchania, wskazuje, że wiadomości jakich mi mają udzielić, są urzędowe i prawdopodobnie będę zadowolony, mogąc się ciebie poradzić.
 Drzwi się znów otworzyły.
 — Jego Ekscelencja ambasador Angliji.
 — Zitto! powiedział król, pokazując kardynałowi list cesarza i chowając go do kieszeni.
 — Najjaśniejszy Panie, zalecenie jest zbyteczne.
 Sir Williams Hamilton wszedł. Ukłonił się królowi, potem kardynałowi. — Miło mi powitać cię, sir Williams, powiedział król, tem przyjemniej, iż sądziłem, że jesteś w Cazerte.
 — I byłem tam, Najjaśniejszy Panie, ale królowa mnie i lady Hamilton, raczyła odwieźć swoim powozem.
 — A królowa powróciła?
 — Tak, Najjaśniejszy Panie.
 — I dawno powróciłeś?
 — W tej chwili i mam wiadomość do udzielenia Waszej Królewskiej Mości.
 Król mrugając, znacząco patrzył na Ruffa.