Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/690

 — A ten bęben, zapytał uśmiechając się oficer austrjacki.
 — To także na alarm.
 — Domyślam się tego.
 — Rozumiesz pan bardzo dobrze, że po otrzymaniu takiego listu, jakim mnie zaszczycił generał Mack, nie mam czasu do stracenia; przypuszczam, że pan znasz treść listu?
 — To ja go pisałem.
 — Pan bardzo pięknie piszesz, majorze.
 — Ale generał Mack go dyktował.
 — Generał Mack ma bardzo piękny styl.
 — Ale jakto być może?... ciągnął dalej młody major, słysząc wciąż bijące armaty. Nie słyszałem, żebyś pan dał jaki rozkaz! Czy wasze bębny i armaty poznały mnie, albo czy też są czarownikami?
 — Nasze armaty przedewszystkiem powinne być niemi, bo pan wiesz, że mamy ich wszystkiego dziewięć; widzisz pan więc, że to niewiele przeciwko waszym stu armatom. Jeszcze jeden kotlet majorze.
 — Chętnie generale.
 — Nie, moje armaty nie strzelają i bębny nie biją z własnego natchnienia; wydałem rozkazy, zanim miałem zaszczyt pana zobaczyć.
 — Więc pan byłeś uprzedzony o naszym pochodzie?
 — O! ja tak jak Sokrates mam ducha proroczego, wiedziałem, że król i generał Mack wyjechał przed sześcioma dniami to jest w poniedziałek z San Germano z 30.000 ludźmi; Micheroue d’Aguila z 12 tysiącami, Dunas i de Cessa z 10.000, nie licząc