Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/752

jący znaczyć, iż nie umieją odpowiedzieć na zapytania Salvaty.
 — Idź dowiedzieć się Giovanino, powiedziała San Felice; to prawdopodobnie jakaś uroczystość o jakiej zapomnieliśmy.
 Giovanina wyszła.
 — Jaka uroczystość? zapytał Luizy Salvato.
 — Którego to dzisiaj? spytała młoda kobieta.
 — O! odrzekł Salvato, od dawna już przestałem dni rachować. I dodał z westchnieniem: — Zacznę od dzisiaj. — Luiza wzięła kalendarz.
 — Rzeczywiście, powiedziała uradowana, dziś jest Niedziela Adwentowa.
 — Czy to jest zwyczajem Neapolu, powiedział Salvato, strzelać z armat na uczczenie przybycia naszego Zbawcy? Gdyby to było Boże Narodzenie, byłoby to prawdopodobniejsze.
 Weszła Giovanina.
 — I cóż? spytała San Felice.
 — Pani, Michał jest tam.
 — I cóż on mówi?
 — O! nadzwyczajne rzeczy mówi on. Ale, ciągnęła dalej, lepiej żeby to sam pani powiedział; pani zrobi z nowinami Michała co jej się podoba.
 — Powrócę natychmiast mój przyjacielu, powiedziała San Felice, idę dowiedzieć się sama co mówi nasz szaleniec.
 Salvato odpowiedział uśmiechem i skinieniem głowy. Luiza wyszła.
 Giovanina spodziewała się pytań młodego człowieka, ale on po wyjściu San Felice zamknął oczy