Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/761

 — Co ona robi? zapytał młodzieniec. Dla czego niema jej tutaj?
 — Kawaler z przyczyny wypadków, przybył wcześniej jak zazwyczaj, powiedział Michał, i zapewne siostra moja nie może go opuścić.
 — Tem lepiej, rzekł Salvato, będziemy mieli czas do zrobienia przygotowań.
 — Boże! zawołała Giovanina, pan myślisz nas opuścić, panie Salvato?
 — Wyjeżdżam dziś wieczór Nino!
 — A twoja rana?
 — Czyż Nanno nie powiedziała że jest zagojoną?
 — Ale doktór powiedział, że trzeba jeszcze dziesięciu dni.
 — Doktór powiedział wczoraj, ale nie powiedziałby tego dzisiaj. Potem odwracając się do młodego lazzarona: — Michale, mój przyjacielu, ty zechcesz oddać mi przysługę, wszak prawda?
 — Ah! panie Salvato, wiesz dobrze że kocham wszystko co kocha Luiza!
 Giovanina zadrżała.
 — Więc sądzisz że ona mnie kocha, poczciwy chłopcze? zapytał żywo Salvato, wychodząc z swej zwykłej obojętności.
 — Zapytaj pan Giovaniny!
 Salvato odwrócił się do młodej dziewczyny, ale ta nie czekając zapytania:
 — Tajemnice mojej pani, nie są mojemi, powiedziała zbladłszy bardzo, a zresztą oto właśnie pani mnie woła.