Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/764

się, nie chcąc odpowiadać ani na dalsze pytania, ani też słuchać próśb młodzieńca. We drzwiach spotkała Luizę.
 — Odchodzisz Nanno?
 — Misja moja spełniona, odrzekła wróżka, dla czegóż miałabym zostawać?
 — A czy nie mogłabym wiedzieć po co przybyłaś? zapytała Luiza.
 — On ci to powie, odparła Nanno, wskazując palcem młodzieńca. I oddaliła się tak jak weszła, krokiem powolnym i uroczystym.
 Luiza jak oczarowana fantastycznem zjawiskiem prowadziła za nią oczami. Widziała ją jak przechodziła korytarz, salę jadalną, balkon, nakoniec otworzyła drzwi ogrodu i zamknęła je za sobą. Pomimo jej zniknięcia Luiza stała nieruchoma; można było o niej powiedzieć że jak bogini Dafne, nogi jej przyrosły do ziemi.
 — Luizo! szepnął Salvato swoim najsłodszym głosem.
 Młoda kobieta zadrżała; czar zniknął, odwróciła się do wołającego ją i widząc jego oczy błyszczące niezwykłym ogniem, nie gorączkowym ani miłosnym, ale ogniem zapału:
 — O! wykrzyknęła, ja nieszczęśliwa! ty wiesz o wszystkiem!
 — Tak kochana Luizo.
 — Więc to po to przybyła Nanno, a zatem.
 — Tak, po to.
 — I... z wysileniem zapytała młoda kobieta, kiedy odjeżdżasz?