Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/799

nawet o nowiny, król upuścił salaterkę i obtarł palce batystową chustką.
 — Czyżby?... zapytał.
 — Niestety N. Panie! odpowiedział Mack.
 Zrozumieli się. Król skoczył do salonu obok loży i zatrzasnął drzwi za sobą.
 — N. Panie, powiedział generał, N. Panie, opuściłem pole bitwy, opuściłem armię, aby powiedzieć Waszej Królewskiej Mości, że nie ma chwili czasu do stracenia.
 — Na co? zapytał król.
 — Na opuszczenie Rzymu.
 — Opuścić Rzym?
 — Albo W. K. Mość narazi się iż francuzi pierw od niej będą w Abruzzyjskich wąwozach.
 — Francuzi przedemną w Abruzzyjskich wąwozach! Managgia San-Genaro! Ascoli, Ascoli!
 Książę wszedł do salonu.
 — Powiedz reszcie żeby zostali do końca widowiska, rozumiesz? Ważną jest rzeczą aby ich widziano w loży i nie domyślano się niczego, a ty pójdź za mną.
 Książe d’Ascoli objawił rozkaz królewski dworakom bardzo zaniepokojonym tem co zaszło, ale niedomyślającym się nawet prawdy; potem Ascoli powrócił do króla będącego już na korytarzu i wołającego:
 — Ascoli, Ascoli, pójdźże niedołęgo! Czyż nie słyszałeś jak sławny generał Mack mówił, że nie mamy chwili do stracenia, albo ci synowie d...... francuzi będą przed nami w Sora.