Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/809

 — Tak, tak, rzekł król, mając pewien projekt na myśli, masz słuszność. Pokoju, pokoju natychmiast.
 — A cóż zrobić z końmi Waszych Ekscelencji?
 — Odprowadź je do stajni, przyjdą je odebrać w mojem imieniu, w imieniu księcia d’Ascoli, czy rozumiesz?
 — Tak Ekscelencjo.
 Książe d’Ascoli spojrzał na króla.
 — Wiem co mówię, mruknął Ferdynand, chodźmy, nie traćmy czasu.
 Gospodarz zaprowadził ich do pokoju i zapalił dwie świece.
 — To najgorsze, że posiadam tylko kabrjolet.
 — Niech będzie kabrjolet jeżeli jest mocny.
 — Mocny, Ekscelencjo, możnaby nim dojechać do piekła.
 — Jadę tylko na pół drogi, a zatem wszystko jest dobrze.
 — Więc Ekscelencje kupują mój kabrjolet?
 — Nie, ale zostawiają ci dwa konie, wartujące 1,500 dukatów, głupcze.
 — Więc konie są moje?
 — Jeżeli ich od ciebie nie zażądają. Gdyby jednak zażądano, zapłacą ci twój kabrjolet, ale spiesz się.
 — Natychmiast Ekscelencjo.
 I gospodarz widząc króla bez płaszcza, obsypanego orderami, oddalił się cofając i kłaniając się aż do ziemi.
 — Bardzo dobrze, powiedział książę d’Ascoli, ordery W. K. Mości wywarły swój skutek, usłużą nam natychmiast.