Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/822

niebieskie, blond włosy, tylko cokolwiek ciemniejsze, ta sama postać może tylko wyższa cokolwiek.
 De Cesar który nigdy nie widział następcy tronu, a tem samem nie domyślał się swego podobieństwa do syna królewskiego, Cesar tem hałaśliwem przyjęciem jakiego się nie spodziewał, z początku zmięszał się, ale wybrnął z tego jak człowiek dowcipny, mówiąc że książę przebaczy mu mimowolną śmiałość tego podobieństwa, a królowa zaś, ponieważ wszyscy poddani są jej dziećmi, nie powinna mieć do tych urazy, którzy mają dla niej nietylko uczucie ale i podobieństwo syna.
 Wieczerza była wesoła, a to dla tego że wszyscy byli przekonani jak król, że o tej godzinie armaty przez niego słyszane oznajmiały porażkę francuzów. Ci którzy nie byli tak stanowczo przekonani a przynajmniej byli niespokojniejszymi od innych, usiłowali nadać uśmiechnięty wyraz swojej twarzy.
 Tylko Nelson, pomimo ognistego wzroku jakim go pochłaniała Emma Lyona, zdawał się roztargnionym i nie mięszał się zupełnie do chóru ogólnej radości, jakim pochlebiano nienawiści i dumie królowej. W końcu Karolina zauważyła niepokój zwycięzcy Abukiru, a że nie mogła go przypisać srogości Emmy, postanowiła dowiedzieć się od niego przyczyny jego milczenia i braku wesołości.
 — Wasza Królewska Mość życzy sobie wiedzieć, jakie myśli mnie zajmują; a więc, gdyby moja śmiałość miała niepodobać się nawet królowej, odpowiem jak prosty marynarz: jestem niespokojny.
 — Niespokojny, i o cóż milordzie?