Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/836

W obecnych okolicznościach potrzebuję znać moich przyjaciół i wiedzieć, jak dalece mogę na nich rachować.
 Nelson ukłonił się.
 — N. Panie, odpowiedział, spodziewam się, że W. K. Mość nigdy nie wątpił i wątpić nie będzie, tak o mojem poświęceniu, jako też o życzliwości mego dostojnego monarchy i o poparciu ludu angielskiego.
 Król skinął głową, co znaczyło jednocześnie dziękuję i rachuję na twoją obietnicę.
 — D’Ascoli. mój przyjacielu, tobie nie dziękuję, powiedział, ty zrobiłeś rzecz tak zwyczajną, przynajmiej twojem zdaniem, że nie warto za nią dziękować. Nakoniec zwracając się do ambasadora angielskiego: — Sir Williamsie Hamilton, ciągnął dalej, czy pamiętasz że w chwili gdy ta nieszczęśliwa wojna została postanowioną, jak Piłat umyłem ręce od wszystkiego co mogło nastąpić?
 — Pamiętam doskonale N. Panie, a nawet pamiętam, że kardynał Ruffo podawał ci miednicę, powiedział sir Williams.
 — A zatem, teraz, niech się co chce dzieje, to już do mnie nie należy; to należy do tych co wszystko zrobili nie radząc się mnie, a którzy wtenczas kiedy się mnie poradzili, mego zdania słuchać nie chcieli. I objąwszy wzrokiem pełnym wyrzutu Actona i królowę wyszedł.
 Królowa żywo zbliżyła się do Actona.
 — Czy słyszałeś Actonie? po przeczytaniu listu cesarza, wymówił nazwisko Ferrarego?