Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/838

 — Dumnym i szczęśliwym jestem, że król liczy mnie w poczet przyjaciół, na których poświęcenie rachować może.
 — Wnosząc z mego niespodziewanego powrotu musisz się domyślać co zaszło, nieprawdaż?
 — Domyślam się że generał Mack dał się pobić.
 — A szybko się z tem uwinięto, od razu i za jednym zamachem. Nasi 40.000 neapolitańczyków ani się spostrzegli jak ich rozbito.
 — Czyż potrzebuję mówić W. K. Mości, że spodziewałem się tego?
 — Dla czegóż więc radziłeś mi wojnę?
 — Wasza K. Mość raczy sobie przypomnieć, że tylko pod jednym warunkiem ją doradzałem.
 — Pod jakim?
 — Że cesarz austryacki wyruszy na Mincio w tym samym czasie, kiedy W. K. Mość wyruszy na Rzym, ale zdaje się że cesarz nie wyruszył wcale.
 — Dotykasz zupełnie innej tajemnicy, Eminencjo.
 — Jakto?
 — Przypominasz sobie zapewne list którym cesarz przyrzeka mi, że skoro tylko ja przybędę do Rzymu, on także natychmiast wyruszy w pole?
 — Doskonale; czytaliśmy go, badali i roztrząsali razem.
 Właśnie muszę go tu mieć w oddzielnym pugilaresie.
 — Więc cóż, N. Panie, zapytał kardynał.
 — A więc poznaj trześć drugiego listu, który odebrałem w Rzymie w chwili wyjazdu, właśnie kiedy dosiadałem konia, a czytanie jego dokończyłem do-