Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/845

 — A więc ja posunę się dalej niż W. K. Mość, ja ufam mu zupełnie.
 Ferrari stanął we drzwiach, w długich butach, przy ostrogach, zupełnie gotowy do drogi.
 — Zbliż się poczciwcze, powiedział król.
 — Jestem na rozkazy W. K. Mości. Gdzie są moje depeszy N. Panie?
 — W tej chwili nie chodzi o depesze mój przyjacielu, rzekł król, chodzi o to, abyś odpowiedział na nasze zapytania.
 — Jestem gotów N. Panie.
 — Pytaj, kardynale.
 — Mój przyjacielu, rzekł Ruffo do gońca, król ma w tobie zupełne zaufanie.
 — Sądzę że na nie zasłużyłem przez piętnaście lat uczciwej służby.
 — I dla tego to król prosi cię abyś zebrał wszystkie wspomnienia, uprzedza cię on przezemnie, że chodzi o rzecz wielkiej wagi.
 — Czekam na pytanie jaśnie oświecony panie, powiedział Ferrari.
 — Wszakże pamiętasz najmniejsze okoliczności twojej podróży do Wiednia? zapytał kardynał.
 — Tak jakbym z tamtąd w tej chwili przybywał.
 — Czy cesarz sam oddawał ci list który przywiozłeś królowi?
 — Tak, on sam, jak to już miałem zaszczyt powiedzieć J. K. Mości.
 — Król życzy sobie to po raz drugi z ust twoich usłyszeć.