Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/869

widzą i spotwarzają wszystko co nie jest neapolitańskiem; nienawidzą Actona, bo jest urodzony we Francji; nienawidzą Emmy, bo jest urodzona w Anglii; nienawidzą mnie, bo jestem urodzona w Austrji. Przypuśćmy że nadzwyczajną odwagą, do jakiej król nie jest zdolnym, zbiorą napowrót szczątki armii i zatrzymają Francuzów w Abruzzyjskich wąwozach, jakobini neapolitańscy sami sobie pozostawieni skorzystają z nieobecności wojska i powstaną, a wtedy okropności Francji z 1792 i 1793 roku powtórzą się tutaj. Któż ci zaręczył że nie postąpią ze mną jak z Marją-Antoniną, a z Emmą jak z księżną de Lamballe, królowi dzięki wielbiącym go lazzaronom, nic złego się nie stanie: jego chroni tarcza narodowości; ale Acton, Emma, ale ja, kochany Nelsonie, zginiemy! Teraz, sam powiedz, czy nie wielką rolę przeznacza ci Opatrzność, jeżeli zdołasz uczynić dla mnie to, czego Mirabeau de Bouille, król szwedzki, Barnave, pan de Lafayette, moi dwaj bracia, dwaj cesarze nie mogli uczynić dla królowej Francji?
 — Byłaby to zbyt wielka chwała, o jakiej nie marzę, powiedział Nelson, chwała wieczna.
 — Nareszcie, czyż za nic uważasz Nelsonie, że to przez nasze poświęcenie dla Anglii skompromitowaliśmy się; gdyby wierny traktatom z rzecząpospolitą, rząd Obojga-Sycylii nie pozwolił ci zaopatrzyć się w wodę, żywność, naprawiać uszkodzonych statków w Syrakuzie, byłbyś zmuszonym jechać po żywność do Gibraltaru i nie zastałbyś już floty francuzkiej w Abukirze.