Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/874

 — Nie czytuję romansów, rozumiesz pan! odrzekł sędzia, z powagą.
 — Źle pan robisz, bardzo źle, niektóre są bardzo zajmujące i gdyby było w mojej celi cokolwiek widniej, z chęcią czytałbym z nich jaki.
 — Panie, żądam ażebyś się przejął tą prawdą.
 — Jaką, panie markizie?
 — Że jesteśmy tutaj ażeby się zajmować czem innem, nie romansami. Siadaj pan.
 — Dziękuję, panie markizie, chciałem panu powiedzieć, że w Tajemnicach Udólfa znajduje się opis pokoju zupełnie takiego jak ten; w tej to sali dowódca rozbójników miewał swoje posiedzenia.
 Vanni przyzwał całą swoją powagę.
 — Spodziewam się, obwiniony, że tym razem...
 Nicolino przerwał.
 — Naprzód, nie nazywam się obwiniony, pan wiesz o tem.
 — Niema stopnia społeczeńskiego w obec prawa, jesteś obwinionym.
 — Przyjmuję to jako słowo, ale nie jako rzeczownik; no i o cóż jestem obwiniony?
 — Jesteś obwiniony o spisek przeciwko rządowi.
 — No, i otóż pan znów wpadasz w swoją manię.
 — A pan w swój brak uszanowania dla sprawiedliwości.
 — Ja nie szanuję sprawiedliwości?! A! panie markizie, chyba mnie bierzesz za kogo innego. Bogu dzięki nikt więcej nie szanuje sprawiedliwości odemnie. Sprawiedliwość! ależ to słowo Boże na ziemi. O nie, ja nie jestem tak bezbożnym iżbym nie sza-