Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/878

 — Fi! jakże można pytać człowieka dobrze wychowanego czy poznaje list od kobiety! O! panie markizie! I spokojnie podnosząc list do kandelabru, zapalił go.
 Vanni zerwał się wściekły.
 — Co pan robisz? krzyknął.
 — Jak pan widzisz, palę go, należy zawsze palić listy kobiece, inaczej biedne istoty bywają skompromitowane.
 — Żołnierze! wołał Vanni.
 — Nie zadawaj pan sobie trudu, rzekł Nicolino dmuchnąwszy popiół pod nos Vanniemu, już po wszystkiem. I spokojnie poszedł usiąść na swojej ławce.
 — Bardzo dobrze, powiedział Vanni, uśmieje się dobrze, kto będzie się śmiał ostatni.
 — Panie, ja się nie śmieję ani pierwszy ani ostatni, powiedział Nicolino wyniośle, tylko mówię i działam jak uczciwy człowiek.
 Vanni ryknął; ale widać nie był jeszcze u kresu swoich pytań bo zdawał się uspokajać, chociaż z wściekłością wstrząsnął tabakierką prawą ręką.
 — Pan jesteś synowcem Franciszka Caracciolo? mówił dalej Vanni.
 — Mam ten zaszczyt, panie markizie, odrzekł spokojnie Nicolino, kłaniając się.
 — Często go widujesz?
 — Jak mogę najczęściej.
 — Czy wiesz o tem że to jest człowiek złych zasad?
 — Wiem że jest człowiekiem najuczciwszym z całego Neapolu i najwierniejszym poddanym J. K.