Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/879

Mości, nie wyłączając nawet ciebie panie markizie.
 — Czy słyszałeś że on miał do czynienia z republikanami?
 — Tak, w Tulonie gdzie walczył z nimi tak świetnie, że stopień admirała zawdzięcza tym walkom.
 — No, powiedział Vanni, jak gdyby powziął nagłe postanowienie, widzę że pan nie będziesz mówił.
 — Jak to, więc pan znajdujesz że to nie dosyć jeszcze, przecież ja prawie wciąż sam mówię.
 — Mówię że łagodnością, nie dobędziemy z pana żadnego zeznania.
 — Ani siłą, uprzedzam pana.
 — Nicolino Caracciolo. nie wiesz jak daleko może się rozciągać powierzona mi władza sędziego.
 — Nie, niewiem jak daleko może się posunąć tyrania króla.
 — Nicolino Caracciolo, uprzedzam cię, że będę zmuszony wziąć cię na tortury.
 — Bierz markizie, bierz, to zajmie zawsze jakąś chwilę czasu, a w więzieniu tak nudno.
 I Nicolino Caracciolo przeciągając się ziewnął.
 — Mistrzu Donato! krzyknął prokurator rosrożony, pokaz oskarżonemu izbę tortury.
 Mistrz Donato pociągnął za sznurek, firanki rozsunęły się; Nicolino zobaczył kata, dwóch jego pomocników i straszne narzędzia katuszy.
 — No, powiedział Nicolino, postanowiwszy nie cofać się przed niczem, oto kollekcja zaciekawiająca mnie bardzo; czy można ją zobaczyć bliżej?
 — Za chwilę będziesz skarżył się że ją zbyt blizko widzisz, nieszczęśliwy, zakamieniały grzeszniku.