Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/880

 — Mylisz się markizie, odrzekł Nicolino wstrząsając swoją piękną i szlachetną głową, ja nie skarżę się nigdy, poprzestaję na pogardzie.
 — Donato! Donato! krzyknął prokurator, bierz obwinionego.
 Krata obróciła się na zawiasach tworząc komunikację izby indagacyjnej z salą tortur, i Donato zbliżył się do więźnia.
 — Czy jesteś przewodnikiem? zapytał młodzieniec.
 — Jestem katem, odrzekł mistrz Donato.
 — Markizie Vanni, powiedział Nicolino blednąc cokolwiek, ale z uśmiechem na ustach, bez żadnej innej oznaki wzruszenia, przedstaw mnie temu panu; podług praw etykiety angielskiej nie miałby prawa przemawiania do mnie, ani mnie dotykania, gdybym mu nie był przedstawionym, a pan wiesz, od czasu przybycia na dwór ambasadorowej angielskiej, żyjemy pod prawami angielskiemi.
 — Na tortury! na tortury! ryknął Vanni.
 — Markizie, rzekł Nicolino, zdaje mi się że skutkiem pospiechu pozbawiasz się jednej wielkiej przyjemności.
 — Jakiej? zapytał Vanni oddychając z trudnością.
 — Objaśnienia mi osobiście użytku każdej z tych dowcipnie przyrządzonych maszyn; kto wie czy samo objaśnienie nie wystarczyłoby na zwyciężenie, jak nazywasz, mego uporu.
 — Masz słuszność, chociaż to jest dla ciebie środek opóźnienia godziny której się lękasz.
 — Czy pan wolisz natychmiast? powiedział Nico-