Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/893

 — Dziesięć, dwadzieścia, trzydzieści N. Panie, nie obawiam się tego. Interes jest zbyt korzystny aby W. K. Mość nie zgodził się, a Jego Eminencja zbyt jest przychylnym sprawie korony, ażeby go nie doradzał.
 — Pozostaw więc nas samych na chwilę, kochany opacie. Jego Eminencja i ja pnmówimy o twojej propozycji.
 — N. Panie będę w przedpokoju czytał mój brewiarz. Skoro W. K. Mość coś postanowi, rozkaże mnie wezwać.
 — Idź, idź opacie.
 Pronio ukłonił się i wyszedł.
 Król i kardynał chwilę w milczeniu patrzyli na siebie
 — Cóż myślisz kardynale o tym opacie? zapytał król.
 — Że to człowiek jakiego potrzeba, N. Panie, i że ludzi takich rzadko się spotyka.
 — Dziwny św. Bernard głoszący nową krucjatę, powiedz tylko?
 — Ha! N. Panie, może mu się lepiej powiedzie niż prawdziwemu.
 — Jesteś więc zdania, abym przyjął jego propozycję?
 — W naszem położeniu N. Panie, nie widzę w tem nic niewłaściwego.
 — Ale powiedz sam, kiedy się jest wnukiem Ludwika XIV i nazywa się Ferdynandem de Bourbon podpisywać swojem imieniem dyplom dla dowódzcy rozbójników i człowieka pijącego krew, jak inny