Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/904

 — Czy znasz tę książkę? zapytał Ferdynand Ruffa.
 — Umiem ją na pamięć.
 — Hm! mruknął król. Oprócz nabożeństwa do Najśw. Panny nigdy nic na pamięć nie umiałem, a i tego od czasu jak mnie nauczył San Nicandro, zdąje się że trochę zapomniałem. Miwiłem ci więc kapitanie, ponieważ już jesteś kapitanem, że kardynał utrzymuje i w tej chwili mówił mi to po cichu, iż ty lepiej jak ktokolwiek umiałbyś napisać odezwę do ludu dwóch prowincji, gdzie masz objąć dowództwo.
 — J. Eminencja udzieliła dobrej rady N. Panie.
 — Więc jesteś jego zdania?
 — Najzupełniej.
 — Siadaj więc i pisz.
 — Czy mam przemawiać w imieniu W. K. Mości, czy w mojem? zapytał Pronio.
 — W imieniu króla, w imieniu króla, pospieszył z odpowiedzią Ruffo.
 — Pisz więc w imieniu króla ponieważ tak chce kardynał, powiedział Ferdynand.
 Pronio ukłonił się królowi, dziękując nietylko za pozwolenie pisania w imieniu swego monarchy, ale jeszcze za pozwolenie siedzenia w jego obecności i nie namyślając się długo, bez wykreślania, napisał jednym ciągiem:
 „Podczas gdy przebywam w stolicy świata chrześciańskiego, zajęty przywróceniem kościoła, Francuzi dla których wszystko uczyniłem aby utrzymać pokój, grożą wkroczeniem do Abruzzów. Zamierzam więc, pomimo grożącego mi niebezpieczeństwa, prze-