Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/937

 Człowiek obrócił się i znalazł się twarz w twarz z królem. Tym człowiekiem był Michał.
 — Oh! wykrzyknął pod wrażeniem radości wywołanej widokiem króla, zadziwienia z jego obecności i dumy że był przez niego dotknięty: oh! J. K. Mość król Ferdynand! Niech żyje król! Niech żyje nasz ojciec! Niech żyje zbawca Neapolu!
 I cały tłum powtórzył jednym głosem:
 — Niech żyje król! Niech żyje nasz ojciec! Niech żyje zbawca Neapolu!
 Jeżeli król Ferdynand spodziewał się być powitany jakimkolwiek okrzykiem, za powrotem do stolicy, to niezawodnie na taki nie liczył.
 — Czy ty ich słyszysz? zapytał księcia d’Ascoli. Co oni u djabła śpiewają?
 — Wołają: Niech żyje król! N. Panie, odrzekł ten z swoją zwykłą powagą; nazywają cię swoim ojcem, nazywają cię zbawcą Neapolu.
 — Jesteś tego pewnym?
 Krzyki zdwoiły się.
 — Chodźmy, powiedział, ponieważ chcą tego koniecznie... I wychylając się do połowy z powozu: — Tak, moje dzieci, rzekł, tak, to ja, wasz król, wasz ojciec, i jak dobrze mówicie, powracam ocalić Neapol, albo zginąć z wami.
 Ta obietnica podwoiła zapał dochodzący aż do szału.
 — Pagliucchella, krzyczał Michał, biegnij naprzód z dziesięciu ludźmi, pochodni! kagańców! oświetlenia!
 — Nie potrzeba moje dzieci, wołał król któremu