Ponieważ my tak dobrze jak oni, a nawet lepiej wiemy co się działo dnia tego, dnia tak pełnego wydarzeń, pozwolą więc nasi czytelnicy, iż zostawimy ich rozmawiających o przedmiocie nas nie mogącym już zająć, a określimy krótką biografię tych pięciu ludzi, przeznaczonych odgrywać ważną rolę w wypadkach jakieśmy przedsięwzięli opowiedzieć.
Zobaczmy co za jedni byli ci pięciu ludzi, z których Nicolino, z szyderczą werwą nie oszczędzając samego siebie, wydał trzech na szubienicę, a dwóch pod gilotynę, przepowiednia, która z wyjątkiem jednego, miała się co do joty spełnić względem wszystkich.
Ten któregośmy ukazali samotnym i zamyślonym siedzącym, z łokciem opartym na kamiennym stole i któregośmy nazwali doktorem Domenico Cirillo, był to mędrzec, jeden z najznakomitszych typów starożytności jaki kiedykolwiek żył na ziemi Neapolu. Nie należał on ani do kraju ani do czasów w których żył, a posiadał prawie wszystkie przymioty z których dosyć jednego, aby być wyższym człowiekiem.
Urodził się w roku 1734, właśnie w roku wstąpienia na tron Karola III, w Grumo małej mieścinie okręgu Labour. Rodzina jego była zawsze gniazdem sławnych doktorów, uczonych, naturalistów i nieskazitelnych urzędników. Przed ukończeniem lat dwudziestu, starał się o katedrę botaniki i otrzymał
