miosło to nie ma w sobie nic zbezczeszczającego; ojciec, matka, brat, siostra rozbójnika, nie są bynajmniej zhańbieni zawodem swego syna lub brata, dla tego że zawód ten sam przez się nie jest hańbą. Rozbójnik jest czynnym przez ośm lub dziewięć miesięcy w roku, to jest podczas wiosny, lata i jesieni; zimno i śnieg wyganiają go z gór i sprowadzają do rodzinnej wioski; powraca i bywa mile widziany; spotyka mera, kłania się i wzajemny ukłon odbiera; często jest jego przyjacielem, a czasami krewnym.
Z powrotem wiosny, bierze znów swoją strzelbę, pistolety, puginał i powraca w góry. Ztąd przysłowie: „Rozbójnicy razem z liśćmi wyrastają“ Odkąd istnieje rząd w Neapolu, a przeglądałem wszystkie archiwa od 1503 roku aż do naszych czasów, są rozporządzenia przeciwko rozbójnikom, a co najciekawsze, to że rozporządzenia vice-królów hiszpańskich są zupełnie zgodne z rozporządzeniami gubernatorów włoskich, z powodu że przestępstwa były te same. Gwałtowne kradzieże, kradzież z bronią w ręku na publicznej drodze, listy z żądaniem okupu, z pogróżkami pożaru, kalectwa, morderstwa; — morderstwa okaleczenia i pożogi, gdy listy nie sprawiły pożądanego skutku.
W czasach rewolucyjnych rozboje przybierają rozmiary olbrzymie; opinia polityczna staje się pozorem, sztandar uniewinnieniem; rozbójnik należy zawsze do stronnictwa wstecznego, to jest tronu i ołtarza, a to z powodu że jedynie tron i ołtarz u Burbonów przyjmują takich sprzymierzeńców, kiedy przeciwni liberalni, ludzie postępowi, rewolucjoniści
Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/972
Ta strona została przepisana.
