Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/152

 — Mów, rzekł don Pedro, nigdy nie zapominam co raz powiedziałem.
 — Królu, rozkazałeś mi udać się do Coimbry, udałem się; rozkazałeś powiedziéć Wielkiemu Mistrzowi, iż Jego Królewska Mość oczekuje go; powiedziałem, aby przyspieszył swój wyjazd; spocząłem tylko godzinę, i w dzień naszego przybycia udaliśmy się w drogę.
 — Dobrze, dobrze, rzekł don Pedro, wiem iż jesteś wiernym sługą, Mothrilu.
 — W. K. Mość mówiłeś: „Będziesz czuwał, aby Wielki Mistrz nikogo niezawiadomił o swym odjeździe.” Dobrze, nazajutrz po naszym odjeździe Wielki Mistrz. Lecz prawdziwie, niewiem, czy pomimo rozkazów W. K. Mości powinienem opowiedzieć, co zaszło?
 — Mów... Nazajutrz po odjeździe?...
 — Wielki Mistrz napisał list.
 — Do kogo.
 — Właśnie do osoby, do któréj W. K. Mość obawiałeś się, aby pisał.
 — Do królowej Blanki, wykrzyknął don Pedro blednąc.
 — Do królowéj Blanki W. K. Mość.
 — Maurze! rzekł don Pedro, pomyśl nad ważnością tego oskarżenia.
 — Ja myślę tylko służyć memu królowi.
 — Możesz jeszcze powiedziéć, że się omyliłeś.
 Mothril potrząsł głową.