Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/177

na pargaminie, zwinął go i włożył sobie pomiędzy zęby.
 — Co znaczy ten pargamin? zapytał.
 — Jest to talizman, który mnie czyni że ranionym nie będę, rzekł don Fryderyk. Uderzaj, teraz nie lękam się.
 I młody książę odsłaniając swoją szyję, podnosząc spadające włosy na wierzch głowy, przykląkł, złożywszy ręce z uśmiéchem na ustach.
 — Czy wierzysz w moc tego talizmanu? zapytał po cichu tego, który go miał ugodzić.
 — Zobaczymy wkrótce.
 — Uderzaj! rzekł don Fryderyk.
 Miecz zabłysnął w rękach mordercy, błyskawica rysnęła z głowni, i głowa Wielkiego Mistrza zdjęta od jednego razu, potoczyła się po posadzce.
 W téj chwili, straszne wycie, przeniknęło sklepienia pałacu.
 Król słuchający przy drzwiach, odbiegł przerażony; kaci wybiegli z pokoju. Nie pozostało nic więcéj, jak krew, głowa oddzielona od ciała, i pies, który wyłamując drzwi, przyszedł położyć się przy tych smutnych szczątkach.