Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/201

jeżeli pójdę; boję się żeby jakie nieszczęście nie przytrafiło się panu, kiedy sam pozostaniesz.
 — Cóż mi się stać może, kiedy mam sztylet i miecz. — Hm! rzekł Musaron.
 — Idź; czas tracisz.
 Musaron postąpił kilka kroków ku drzwiom, wtem nagle zatrzymał się.
 — Ah, panie, rzecze; słyszysz ten głos?
 Wrzeczy saméj, chałas sprawiony wymówieniem dość głośno słów kilku, doszedł ich uszu; rycerz przy słuchiwał się.
 — Jest to głos Mothrila, zawołał rycerz; jednak to być nie może.
 — Nic nie ma niepodobnego dla Maurów: piekło i czarnoksięstwo, odparł Musaron, wychylając się ku drzwiom z pośpiechem, który dowodził iż pragnie być na wolném powietrzu.
 — Jeżeli to jest Mothril, tem bardziéj trzeba wejść do królowéj, zawołał Agenor; albowiem jeżeli to on, królowa jest zgubioną.
 I zrobił poruszenie, aby iść za swém szlachetném natchnieniem.
 — Panie, rzeki Musaron, zatrzymując go; wiész, iż nie jestem tchórzem, ale jestem przezornym, i z tém mogę się pochwalić. Zaczekaj jeszcze kilka minut mój dobry panie, a późniéj pójdę w piekło, jeżeli zechcesz.
 — Zgoda, odrzekł rycerz; może masz słuszność.