Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/227

 Mauléon wydał krzyk: ta twarz była uderzającym obrazem nieszczęśliwego Wielkiego Mistrza don Fryderyka, o którego śmierci nie mógł wątpić, albowiem jego głowę trzymał w swych rękach.
 Musaron zbladł z przestrachu i przeżegnał się.
 — Ah! ah! znacie się, rzekł Caverley uważając kolejno Mauléona i rycerza w kasku zardzewiałym.
 Na te wezwanie, nieznajomy spojrzał na Mauléona z niejaką niespokojnością; lecz uważając, iż widzi rycerza po raz piérwszy, twarz jego wypogodziła się.
 — I cóż? spytał Caverley.
 — Ja, rzekł ostatnio przybyły, pan się mylisz, ja nie znam tego szlachcica.
 — A ty?
 — Ani ja?
 — Dla czego więc krzyknąłeś, zapytał kapitan dość niewierny, mimo podwójnego zaprzeczenia jeńców.
 — Gdyż zdawało mi się, iż twój żołnierz zrywając mu przyłbicę, zerwie zarazem głowę.
 Caverley zaczął się śmiać.
 — Mamy zatém złą opinią, rzekł daléj otwarcie: znasz czy nie znasz tego Hiszpana?
 — Na moje rycerskie słowo, odpowiedział Agenor, widzę go dziś po raz piérwszy.
 Czyniąc tę przysięgę, która była zupełnie prawdziwą, Mauléon był wzruszony na tak uderzające podobieństwo.